Snow conditions could have been better…
(360×180 degrees panorama shot with Google Camera on Android, no tripod, displayed with Pannellum)
Een paar dagen geleden vond ik op ‘t web Pannellum (“A Lightweight Panorama Viewer for the Web“), en het leek me leuk om daar eens mee te spelen. Daarom heb ik van LEGO® iets geknutseld om mijn telefoon op mijn foto-statief te bevestigen en ben ik met Google Camera aan de slag gegaan. Deze app maakt het erg eenvoudig om photo spheres (360×180 graden panorama’s) te schieten. Het resultaat is een JPEG in de zgn. afstandsgetrouwe cilinderprojectie, oftewel in beter begrijpbaar Engels: de equirectangular projection.
Dit plaatje kan zo met Pannellum worden weergegeven, alleen zijn er limieten op de grootte van de plaatjes, en die zijn per device verschillend. Op mijn PC is dat 4096×2048, en op mijn Android telefoon 2048×1024, voor een volledig 360×180 graden-panorama. Pannellum ondersteunt in een eigen formaat ook multi-resolution panorama’s, maar voor het gemak heb ik maar de grootste gemene deler gepakt en dat is 2048×1024.
Zie hieronder het resultaat. Uiteraard zijn de foto’s niet perfect; zowel de manier van schieten als de software hebben wat beperkingen, maar ik vind het niet onaardig. Klik op het vierkantje in de viewer voor full-screen weergave.
Ik heb overigens ook een poging gedaan om met een DSLR een serie plaatjes te maken, en deze met Hugin aan elkaar te plakken, maar dat brengt weer nieuwe uitdagingen met zich mee. Ten eerste heb je eigenlijk een panoramic head nodig voor je statief, en ‘t is een secuur werkje om alles er goed op te krijgen, zeker als je de volledige 180 graden verticale field of view wilt hebben. Wellicht is dit voer voor een latere post.
Met het verergeren van de situatie in Syrië en Irak en het toenemende aantal vluchtelingen dat naar Europa en naar Nederland komt, stijgt de populariteit van de PVV en polariseert de samenleving. “Links” en “rechts” (tussen aanhalingstekens, want zo simpel is het natuurlijk niet) maken elkaar uit voor alles was lelijk is, alleen gaat “rechts” nog een stapje verder, met het verstoren van democratische processen en het plegen van terroristische aanslagen op AZCs.
Ik probeer uit alle macht te begrijpen wat die mensen bezielt, maar het lukt me niet. Ik ben uiterst voorzichtig met mensen “dom” te noemen, maar ik zie bij de hard schreeuwende PVV-aanhang maar weinig oog voor de realiteit en vooral heel veel ongefundeerde boosheid en angst. “Het volk” (wederom tussen aanhalingsteken, want laat duidelijk zijn dat hiermee lang niet het gehele Nederlandse volk wordt bedoeld, al lijken Wilders en zijn aanhang te denken van wel) vindt, dat de politiek niet naar ze luistert. En wie niet luisteren wil, die moet maar voelen. De columnist Laurens van Voorst schreef het laatst al eens treffend op, maar “het volk” heeft geen idee waar het allemaal over gaat. Iedereen heeft een mening, zonder zich te verdiepen in de materie. Dat vind ik jammer. En dom.
Wat helaas wel pijnlijk duidelijk wordt, is dat er in Nederland erg veel racisten wonen. Mensen die zich in hun denkbeelden laten leiden door hun onderbuik en zich laten meeslepen in de waan van de dag. Mensen met weinig tolerantie, die vooral voor zichzelf kiezen en bang zijn voor- of een hekel hebben aan alles wat “anders” is. Die mensen voelen zich nu gesteund door Geert Wilders en gaan zonder schaamte de straat op om de ruiten van het gemeentehuis in te gooien en de politie te bekogelen met vuurwerk. Het blijkt weer dat mensen erg veel moeite hebben om hun emoties onder controle te houden. En dan vinden ze het gek dat politici niet naar ze willen luisteren. De rechtsstaat komt op deze manier vrij ernstig in gevaar, en dat is Wilders en de PVV zwaar aan te rekenen.
Overigens roepen deze mensen ook hard dat ze vooral géén racisten zijn. Nee, ze willen gewoon geen islam in Nederland. Want moslims, dat zijn terroristen en verkrachters. En die “gelukszoekers”, die moeten hun geluk maar ergens anders gaan zoeken, maar in ieder geval niet in hun wijk. Sorry hoor, maar als je vindt dat alle mannelijke asielzoekers zonder aanleiding moeten worden opgesloten, dan ben je zo ongeveer per definitie een racist.
Ik denk dat iedereen zich wel eens afvraagt hoe het allemaal moet. De antwoorden liggen niet voor de hand. Hoeveel asielzoekers komen er nog? Hoe lang blijven ze? Hoe geven we die mensen een huis en een baan zonder Nederlanders te discrimineren? Hoeveel moet dat allemaal niet kosten? Criminaliteit? Feit is, dat je er op verschillende manieren met deze vragen kunt omgaan, maar je kop in het zand steken, doen alsof ze er niet zijn, of ze wegpesten, lijken me in ieder geval niet de juiste manier.
Natuurlijk zullen er incidenten zijn, en natuurlijk kan niet alles perfect geregeld zijn en probleemloos verlopen. Asielzoekers zijn, net als autochtone Nederlanders, mensen, en die hebben, net als autochtone Nederlanders (of misschien nog wel vaker) wel eens moeite om hun emoties onder controle te houden. Deal with it. Normen en waarden kun je uitdragen. Criminaliteit kun je bestraffen, daar hebben we politie en justitie voor. Geld voor opvang en integratie is écht niet het grootste probleem. Verder lijkt het mij vooral fijn, als we er met z’n allen voor zorgen dat Nederland een leefbaar land blijft. En dan bedoel ik niet dat we zo weinig mogelijk asielzoekers moeten toelaten of de islam moeten uitbannen, maar dat we vooral een beetje tolerant zijn naar de mensen om ons heen en het hoofd een beetje koel houden. Elkaar met wat waardigheid en respect behandelen. De democratie zijn werk laten doen en de ruiten van het gemeentehuis heel laten. Gewoon een beetje normaal doen. Niet al te moeilijk toch?
Ik ben veel banger voor grote groepen boze bange mensen en voor politieagenten met zware automatische wapens, dan voor alle asielzoekers in Nederland bij elkaar. Ik ben veel banger voor types als Geert Wilders, die de rechtsstaat ondermijnen met opzwepende praatjes en discriminerend getoeter, dan voor alle moslims in Nederland bij elkaar.
Tot slot nog een quote van een boze PVV-aanhanger, die een fragment uit een programma van Paul de Leeuw op Youtube heeft gezet, wat illustreert hoe misleid sommige mensen blijkbaar zijn: “90 procent van de mensen in ons land delen het gedachtegoed van geert wilders maar worden emotioneel gechanteerd door hun geitenwollensokken omgeving en zijn bang slecht te zijn om zo te denken.” Als je dat écht denkt, dan ben je ook wel écht gek.
This evening, I released Trackserver version 2.0. If you don’t know what Trackserver is, please read my introductory post.
The v2.0 update contains many changes and some interesting new features:
track parameter of the [tsmap] shortcode. You can also mix static tracks and live tracking in a single map, for example [tsmap track=12,84,live]track=live, an information bar can be shown at the top of the map with some data about the latest track point. Add infobar=yes to the shortcode parameters. The content of the infobar can be formatted using a template that can be specified in the Trackserver user profile.Some bugs were fixed too:
Under the hood, there were some changes too.
Trackserver is now capable of using GeoJSON, rather than Polyline encoding, for getting tracks from the server to display them on a map. However, the benefit of this is somewhat limited. GeoJSON is human-readable (sort-of) but it is also a multitude bigger than Polyline, so for performance reasons, the default is still Polyline.
Trackserver has always tried to determine whether its JavaScript files (including those belonging to Leaflet and its plugins) are necessary on the current page, and to not load them if they are not. It appeared that there are quite a few possible ways in which this detection mechanism could fail, and maps could not be displayed even though they should. Version 2.0 has two ways to mitigate this problem.
First, there is the new [tsscripts] shortcode, that forces Trackserver to load its scripts and CSS, even though the [tsmap] shortcode is not detected. Use this if all else fails. Second, there is an alternative detection algorithm, that can detect the use of the [tsmap] shortcode much more reliably (should be 100%) but has the disadvantage that Trackserver’s CSS cannot be loaded in the <head> of the HTML document anymore. So, neither solution is perfect and that’s why they’re both there.
The technical background story to this problem is, that some WordPress plugins and themes use custom WP_Query objects. This means that the actual list of posts to be displayed can be totally different than what WordPress initally thinks it should be. The initial shortcode detection can only look at the initial query, so any changes that add or remove posts from the query will surely confuse the detection algorithm. The alternative detection just uses the actual shortcode handler to initiate the inclusion of Trackserver’s JavaScript and CSS, but since this handler runs during the rendering of the page, long after the <head> section is printed, the CSS is loaded very late in the document. I am not sure whether this is a big problem, but opinions seem to differ on the subject, and loading CSS in the <head> is still best practice, so Trackserver will try to do that whenever possible.
Please test Trackserver v2.0. If you find any problems, please open a support ticket on the plugin page, or open an issue on Github.
And here’s a map for you 🙂
Vorige: Te Anau, Queenstown en de westkust
Vrijdag 4 december beginnen we aan de laatste echte etappe van onze rondreis over het Zuidereiland. Vandaag rijden we over Arthur’s Pass en steken we de Alpen over naar het oosten. We weten nog niet waar we deze avond zullen kamperen, maar het zal niet ver van Christchurch zijn, dus blijft er na vandaag alleen nog een klein epiloogje over.
Iets over tienen verlaten we de camping in Hokitika, en als we getankt hebben gaan we op weg. De weg naar Arthur’s Pass is prachtig. Hier en daar gaat het flink steil omhoog, en mede door wegwerkzaamheden schiet het niet heel erg op, maar eind van de ochtend zijn we in het dorp op de pas. Lang geleden hadden we al bedacht dat we hier wel een stukje wilden wandelen, alleen wisten we nog niet wat voor wandeling dan. Na enig zoeken vinden we het bezoekerscentrum van het DOC en daar konden we de beschikbare routes goed vergelijken.
We besluiten om de wandeling te maken naar Devils Punchbowl Waterfall, een 131 meter hoge waterval, waar je in een klein half uur naartoe kunt lopen. Op de parkeerplaats aan het begin van het pad worden we begroet door een kea, die een tijdje keurig poseert voor de fotograaf. Het pad naar de waterval blijkt nog een flinke klim, die zeker voor Rowan niet heel makkelijk was, maar het lukt, en onze inspanning wordt beloond, want de waterval is redelijk spectaculair.
Rond 3 uur ‘s middags rijden we verder. De afdaling in het oosten is zo mogelijk nog mooier dan de westkant. De bergen zijn hier schitterend, door de kleuren lijkt het uitzicht vaak wel een schilderij. We rijden door het dal van de Waimakariri River, wat enorm breed is en daardoor prachtige uitzichten oplevert.
We hebben inmiddels een camping uitgezocht in de buurt van Oxford. De camping ligt in een natuurgebied aan een riviertje (Ashley Gorge) en is omgeven door veel groen. Het is er prachtig, en niet druk. We overwegen direct om hier nog een dag extra te blijven, ook omdat de verwachting is dat het morgen erg warm wordt hier. Helaas hebben we hier wel veel last van sandflies, die in grote aantallen aanwezig zijn en sneller naar je toe komen dan je ze kunt doodmeppen. Als we net klaar zijn met eten en afwas komt een flinke groep Chinezen de tot dan toe verder lege keuken binnen, met frituurpan en al, en we besluiten dat het tijd is om de camper op te zoeken.
Deze dag voelde een beetje als een toetje op een toch al prachtige reis.
Zaterdag doen we het rustig aan. We slapen uit en ruimen de camper vast een beetje op. We hebben het gevoel dat de vakantie erop zit, ook al hebben we nog 2 dagen, maar we vinden het niet erg. We hebben alle drie ook wel zin om naar huis te gaan. Vooral Rowan laat dat regelmatig merken. ‘s Middags pakken we de fietsen en rijden we naar Oxford om boodschappen te doen. We lunchen in het stadje en fietsen terug. De weg naar de camping is 8 heuvelachtige kilometers, en met stevige wind tegen is het een pittig tochtje. ‘s Avonds, als Rowan eindelijk slaapt na een flinke dolle bui, kijken we nog een stuk van The Lord of The Rings. Het regent inmiddels trouwens ook weer.
Zondagochtend rijden we in een uurtje naar Christchurch. Eigenlijk wilden we vandaag onze fietsen al gaan inleveren, zodat we misschien Rowans fietsje ook nog kunnen verkopen, maar de fietsenverhuur blijkt op zondag gesloten. Daarom rijden we door naar een camping (nog één keer een Top10), zodat we met het OV de stad in kunnen.
Eind van de ochtend gaan we met de bus naar Christchurch. Daar doen we niet al te veel spannends; we bekijken wat winkels en we maken met een toeristische historische tram van 105 jaar oud een rondje door het centrum. De trambestuurder en de conducteur vormen samen een soort komisch duo, met grappen over en weer, dus het is een vermakelijk ritje en we leren nog wat over de gebouwen die zijn ingestort (of juist niet) bij de grote aardbeving in 2011. Het centrum van Christchurch is eigenlijk één grote bouwput, en veel moois is er vooralsnog niet te vinden. Wel leuk en gezellig is het Re:START winkelcentrum, dat na de aardbeving is gebouwd met container-units en waar allerlei winkeltjes en eettentjes zijn gevestigd.
Ook deze stad is trouwens al helemaal in kerstsfeer, maar dat is NZ eigenlijk al weken. In de warenhuizen kun je op de foto met de kerstman, iets wat Rowan maar gek vond. Waarom zou je met iemand in een verkleedpak op de foto willen?? Nog gekker is, dat kerst hier ook wordt geidentificeerd met sneeuwmannetjes, terwijl kerst hier in de zomer valt het dan zomaar 25 graden kan zijn. Afgelopen week was het hier trouwens al een keer 33 graden, maar toen zaten wij nog in de natte kou aan de westkust 😉
Tegen zessen zijn we terug op de camping, waar we snel wat eten. Onze vakantie zit er nu echt op, en morgen begint onze thuisreis. Het schema ziet er als volgt uit:
Het was een fantastische reis en we zijn ongelooflijk blij dat we dit hebben kunnen doen. We zijn ook ontzettend trots op Rowan, die alle belevenissen en alles elke dag weer anders toch heel goed heeft doorstaan, ook al is hij nu wel echt moe en wil hij graag naar huis. Maar dat willen we allemaal 😉
