See you later, North Island!

Posted on: Wednesday 18 November 2015 /
Categories: Nieuw-Zeeland

Vorige: Coromandel, Hobbiton en Rotorua

Ik typ dit terwijl we wachten tot we de ferry naar het Zuidereiland op mogen rijden. Over ongeveer een uur gaan we het Noordereiland achter ons laten, tot we op 7 december van Christchurch terugvliegen naar Auckland. Morgen is het de 19e dag dat we onderweg zijn en is onze reis voor de helft om.

Aan het eind van ons vorige verslagje waren we gebleven in Rotorua. Ik denk niet dat we alles wat er te zien en te doen is in Rotorua ook hebben gedaan, je kunt er bijvoorbeeld erg goed mountainbiken en dat hebben we niet gedaan, maar de camping beviel ons niet heel erg en op zaterdag 14 november zijn we daarom toch maar weer gaan rijden. We wilden niet te ver, we hebben tenslotte geen haast, en we zijn zo’n 80 km verderop in Taupo (bij het grootste meer van Nieuw-Zeeland) geland, wederom in een Top 10 Holiday Park. Hoewel prijzig, hebben deze parken meestal goede faciliteiten en ook voor Rowan vaak wel het een en ander te doen. Volgens mij heeft elk Top 10 park zo’n enorm springkussen, dus dat doet het goed bij onze kleine man.

Omdat we al voor de middag op de camping waren, zijn we ‘s middags lekker met de fiets naar de stad gereden. Taupo is een levendig stadje, met aan het meer een soort boulevard met veel cafe’s en restaurants met gezellige terrasjes. We hebben de middag relaxed in Taupo doorgebracht, met ijsjes eten en met Rowan’s nieuwe rugbybal spelen in het park. Eind van de middag hebben we wat gegeten bij de plaatselijke Irish pub, wat overigens niet echt een aanrader is. ‘s Avonds hebben we, zoals wel vaker, met de babyfoon in de ontspanningsruimte op de camping gezeten, terwijl Rowan lekker lag te slapen. Deze camping had weer eens (en dat was lang geleden) gratis onbeperkt WiFi, dus een goede gelegenheid om de foto’s vast eens naar huis te sturen.

Deze nacht was trouwens onze koudste nacht tot nu toe (samen met de vorige nacht, in Rotorua), met een minimum van 3,7 graden in de camper! Het stomme is, dat we nog niet echt hadden uitgezocht hoe de kachel in de camper werkt. Dat komt omdat we niet in de camper koken en we het gas dus ook nooit aanzetten. De kachel werkt ook op gas, en gaat dus niet aan als het gas niet aan staat. Nu we in Wellington met 16 graden in de camper op de boot staan te wachten hadden we eindelijk eens tijd EN aanleiding om dat eens uit te zoeken. Inmiddels is het gewoon lekker 19,5 graad hierbinnen 🙂

Zondag 15 november hebben we ons boeltje weer ingepakt en zijn we weer gaan rijden, om op tijd in Wellington te zijn voor de boot, woensdag. Voor de zoveelste keer moesten we een keuze maken waar we dan heen zouden gaan. We hadden eerder al bedacht dat we richting Napier en Hastings (Hawke’s Bay, aan de oostkust) om daar op de fiets een wijntour te gaan doen, maar de weersverwachtingen voor de komende dagen waren dermate slecht, dat die wijntour er waarschijnlijk niet in zou zitten. Het alternatief was om naar Wanganui aan de westkust te rijden, wat iets dichter bij Wellington ligt waardoor de afstanden per dag wat beter verdeeld zouden zijn. Uiteindelijk hebben we toch voor de oostkust gekozen en zijn we naar Napier gereden, een rit van een kleine 150 km, maar eerst hebben we nog een klein ommetje gemaakt langs de Huka Falls in Taupo, een vrij kleine waterval, waar toch hele busladingen toeristen op afkomen!

Napier is een bijzondere stad, omdat deze na een aardbeving in 1931 in korte tijd in z’n geheel opnieuw is opgebouwd, geheel in art deco stijl. We hebben een rondje door het centrum van de stad gelopen, Rowan op zijn fietsje. Er waren, naast de architectuur, een paar interessante dingen te zien, zoals een klok gemaakt van bloemen. Dat was Rowan’s favoriet van de dag. Na de wandeling zijn we doorgereden naar een camping, pal aan het strand in Clifton, aan de voet van Cape Kidnappers. Hier konden we onze camper op enkele meters van de zee neerzetten. Jammer genoeg was het weer niet al te best, anders hadden we het meest fantastische uitzicht gehad. Eigenlijk was het op deze camping een rommeltje van jewelste, met oude gebouwen en dito sanitair, maar de voorzieningen waren goed genoeg. Ook hier was een gemeenschappelijke keuken, waar we, toen Rowan in bed lag, nog een tijd hebben zitten kletsen met een stel uit Zwitserland.

Maandagochtend was het nog altijd slecht weer, dus gingen we maar weer op pad. We besloten om de navigatie op Wellington (350 km!) te zetten, maar zonder de noodzaak dat te halen. Onderweg hebben we enkele leuke opties om nog een tussenstop te maken de revue laten passeren, maar uiteindelijk verliep de rit soepel en waren we rond 4 uur ‘s middags in Wellington, waar het weer gelukkig beter was dan wat we de afgelopen dagen hebben gehad. Ook hier zaten we weer op een Top 10 park, een stukje ten noorden van de stad.

Dinsdagochtend hebben we het heerlijk rustigaan gedaan: uitgeslapen, een wasje gedaan, een beetje op camping rondgehangen en tegen de middag zijn we, na een wandeling van 25 minuten naar het station, met de trein naar Wellington gegaan. We hadden voor deze dag een groot doel, en dat was met Rowan naar de kapper gaan. Die had eigenlijk voor de vakantie al naar de kapper gemoeten, maar dat is altijd een beetje een uitdaging, en toen we hem de keuze gaven om in Nieuw-Zeeland naar de kapper te gaan, koos hij daar heel snel voor. Vandaag was de dag dat we hem daaraan gingen houden; over 3 dagen is het tenslotte zijn verjaardag en moet hij er toch een beetje fatsoenlijk uitzien 😉 Na een flinke wandeling door de stad hebben we een kapper gevonden die hem wel wilde knippen, en vreselijk zenuwachtig heeft hij een minuut of 10 op zijn beurt moeten wachten. Om het makkelijker te maken ben ik (Martijn) met hem op schoot in de stoel gaan zitten, maar helaas… toen de kapper eenmaal begon was het al snel blinde paniek en schreeuwen geblazen. Uiteraard hebben we toch doorgezet en toen het klaar was (binnen 10 minuten) was het met Rowan ook al snel weer goed. We hadden hem als beloning een ijsje beloofd als hij goed zijn best zou doen bij de kapper, maar dat is uiteindelijk een troost-ijsje geworden. Gelukkig loopt hij er nu wel weer met een lekker fris koppie bij. Na de kapper en het ijsje moesten we nog wat formaliteiten afhandelen (verjaardagskadootje kopen en Rowan’s sandalen ophalen bij de schoenmaker), en daarna zijn we een pizza gaan eten. Terug naar de camping gingen we met de bus, wat gelukkig vrij soepel ging, en waarmee we ons de wandeling van het station konden besparen.

En zo werd het vandaag: woensdag 18 november. Vanmiddag om 14:45u vertrekt de ferry naar Picton op het Zuidereiland, maar tot die tijd gaan we ons vermaken in het Te Papa Tongarewa, het nationale museum van Nieuw-Zeeland, in het centrum van Wellington. Te Papa is een schitterend museum (gratis entree!), met uiteenlopende exposities over natuur (zeebiologie, geologie, het onstaan van Nieuw-Zeeland), Maori cultuur en kunst, met veel interactieve elementen. Echt prachtig gemaakt, en het is jammer dat we er uiteindelijk maar twee uurtjes konden besteden. Overigens was dit voor Rowan wel ongeveer genoeg. Rond 13 uur (ietwat aan de vroege kant) waren we ingecheckt voor de boot en was ons avontuur op het Noordereiland ten einde.

De bootreis naar Picton duurt ongeveer drie uur, en vanaf de boot heb je redelijk spectaculaire uitzichten op de kusten van zowel het Noorder- als het Zuidereiland. Helaas was het wederom bewolkt en regenachtig, dus dat drukte de pret wel een beetje. Gedurende de overtocht hebben we de meeste tijd doorgebracht met Markus, Bettine en hun driejarige zoontje Jakob uit Wenen, die zowel in Taupo als in Wellington onze buren waren op de camping. Klein wereldje; in het Te Papa museum kwamen we ook al mensen tegen die in Rotorua bij ons op de camping stonden. In Picton hebben we maar snel de Top 10 weer opgezocht; het was al laat, Rowan was moe en we moesten nog eten.

Vanavond hebben we de attracties van het Zuidereiland eens bekeken en al snel geconcludeerd, dat tijdgebrek en slecht weer een grotere invloed op onze reis hebben dan we (of in ieder geval Martijn) graag zouden willen. Ik vrees dat we het Abel Tasman nationale park gaan overslaan. De komende dagen is het daar slecht weer. Aan de oostkust is het beter, dus de bestemming voor morgen wordt Kaikoura, 160 km hier vandaan.

Volgende: Kaikoura, Waipara en Lake Tekapo